Je prévoyais une surprise pour notre premier anniversaire lorsqu’un certain « bébé » a envoyé un message à mon mari – Histoire du jour

Je remets rapidement le téléphone sur la table de chevet et j’essaie de stabiliser ma respiration. Je ne savais pas quoi faire.

J’ai pris le cadeau et je l’ai rapidement terminé en repoussant les pensées de « bébé » de mon esprit, du moins à ce stade.

Quand Adam est sorti de la salle de bain, il n’a pas semblé remarquer mon agitation. Il m’a embrassé sur la joue, mais j’ai à peine répondu.

« Je me sens un peu fatigué ce soir », ai-je marmonné. « Je pense que je vais m’arrêter tôt. »

Adam leva un sourcil. « Tu vas bien ? » Vous allez bien? Tu regardes un peu.

“Je suis juste… Je ne sais pas. Peut-être que j’ai juste besoin d’un peu d’espace pour réfléchir.

« D’accord. Je serai là si tu as besoin de moi.

***

De volgende ochtend was onze eerste trouwdag. Adam vertrok vroeg zonder een woord te zeggen. Ik besloot hem te volgen om te zien wat hij echt van plan was.

Dus ik pakte meteen mijn sleutels en volgde hem het huis uit. Hij ging niet zoals gewoonlijk naar kantoor.

In plaats daarvan nam hij een andere weg en stopte voor een huis dat ik niet herkende. Hij stapte uit de auto en keek snel om zich heen alsof hij er zeker van wilde zijn dat niemand hem in de gaten hield.

Ik parkeerde een paar straten verderop, mijn ogen hebben hem nooit verlaten. Hij opende de kofferbak van zijn auto en haalde twee zakken voedsel tevoorschijn.

Dat was de tijd. De deur ging open en er kwam iemand die ik niet verwachtte naar buiten. Een vrouw die ik maar al te goed herkende. Ze glimlachte naar hem en Adam glimlachte terug.

Ze omarmden. Het was geen snelle knuffel. Het was lang, warm, het soort knuffel waardoor ze het gevoel hadden dat ze elkaar misten.

Tranen vulden in mijn ogen terwijl ik terugzonk in mijn stoel. Ik kon niet ademen. Mijn man, de man die ik dacht te kennen, was daar bij haar.

Ik zat in de auto, wat uren leek, en probeerde het allemaal in me op te nemen.

Waarom? Waarom zij? En waarom het jubileum?

Ik dacht: nu weet ik het tenminste. “Het was pijnlijker, pijnlijker dan alles wat ik me had kunnen voorstellen, maar ik was opgelucht om de waarheid te weten.

Ik veegde mijn tranen af, haalde diep adem en draaide me om. Ik had de waarheid geleerd en nu moest ik beslissen.

Die avond was ik al aangekleed, klaar voor ons jubileumdiner. Ik wilde dat alles perfect was, dus trok ik mijn favoriete jurk aan, krulde mijn haar en bracht zorgvuldig mijn make-up aan, in de hoop mijn mooiste te zien.

Ik wilde me mooi voelen om zelfverzekerd te zijn, maar alles wat ik kon bedenken was de koude knoop in mijn buik.

Adam kwam net binnen toen ik klaar was met mijn make-up. Hij glimlachte toen hij me zag, zijn ogen lichtten op.

‘Wauw, je ziet er geweldig uit.’

“DANK JE. “

‘Waar gaan we heen?’

‘Het is een verrassing,’ zei ik.

We hebben een taxi gebeld, en toen we naar het restaurant reden, kon ik het gevoel niet van me afschudden dat alles mis was.

Toen we in het restaurant aankwamen, begon Adam te lachen. “Ik wist het! Ik wist dat je me hier zou brengen. Sterker nog, ik heb hier ook gereserveerd… ook al is mijn een uur later dan de jouwe.”

“Echt waar? Ik denk dat we allebei vol verrassingen zitten.”

Nous nous sommes assis à notre table, et Adam s’est penché en avant pour chuchoter quelque chose au serveur. Quelques instants plus tard, le serveur revint avec un grand bouquet de fleurs.

« Joyeux anniversaire », a dit Adam, rayonnant, en me tendant les fleurs.

J’ai souri faiblement et j’ai eu du mal à retenir les larmes qui coulaient.

« MERCI. »